Sehingga abad ke-20, mobiliti sosial ke atas di bandar raya seperti Oslo dalam sesetengah kes boleh memerlukan pertuturan terakur kepada Riksmål piawai. Kajian menunjukkan bahawa kini juga, penutur dialek pedalaman mungkin cenderung untuk mengubah penggunaan mereka dalam latar formal untuk menghampiri bahasa tulisan formal. Ini telah membawa kepada beberapa gerakan lawan budaya, daripada adopsi bentuk radikal bagi dialek Oslo sesama ahli politik radikal di Oslo, kepada gerakan pemuliharaan dialek tempatan. Terdapat penerimaan meluas dan membesar bahawa kepelbagaian linguistik Norway layak dipulihara.

Arah aliran kini ialah pewilayahan dialek-dialek, menyebabkan kehilangan trait-trait dialek yang lebih kecil dan dialek pedalaman untuk bergabung dengan keragaman dialek yang lebih besar dan paling dekat.

Tidak ada dialek baku untuk bahasa Norway secara keseluruhan, dan semula dialek kini adalah saling faham. Maka, dialek yang sangat berbeza kerap digunakan dan bersama satu sama lain, dalam hampir setiap aspek masyarakat. Kritikan bagi dialek boleh dianggap sebagai kritikan bagi identiti peribadi dan tempat didikan seseorang, dan dianggap tidak sopan. Ketiadaan penggunaan dialek benar seseorang akan menjadikan keadaan kekok dalam banyak situasi, kerana ini boleh mengisyaratkan hajat untuk mengambil identiti atau latar belakang yang tidak dipunyai oleh seseorang. Dialek juga merupakan kawasan yang dari situ jenaka dalam kedua-dua situasi profesional dan situasi rumah tangga diperoleh.